Имала мајка девет сина

(Ѓорѓи грозничав)

Имала мајка, имала,
до девет сина убави,
десетти грозен Ѓорѓија,
Ѓоргија беше болничав.

Мајка на Ѓорѓи говори:
- Мани се Ѓорѓи од куќа,
да не ми грдиш дворои,
да не ми ругаш синои,
и високите сараи.

Ѓорѓија мајка молеше,
дробни си солзи ронеше:
- Оф леле, стара мајчице,
не ли сум уште малечко?

Пусти патишта ќе згрешам,
во гора ќе се изгубам,
ѕверои ќе ме изедат,
без тебе мале ќе бидам.

Мајка на Ѓорѓи говори:
- Мани се грозно глупаво,
мани се веќе од куќа,
више те мајка не сака.

Виде, не виде, Ѓорѓија,
дека го мајка не сака,
пак мајка си ја замоли:
- Дај ми ги мале пљачките,
крпено и некрпено,
татко ми што ми ги кроил,
за убав ден и Велигден.

Мајка му пљачки исфрли,
Ѓорѓи од куќа излезе,
Кога ми Ѓорѓи излезе,
луто си мајка проколна:
- Оф леле стара мајчице,
кога од двори ќе излезам,
црната чума да влезе,
сараи да ти побута,
дворои да ти запусти,
синои да ти потепа,
сама ти мајче да останеш
и за Ѓорѓија да кукаш!

Шетал си Ѓорѓи по гори,
по гори и по планини,
слегнал си долу селата,
ценил се Ѓорѓи овчарче.

Слугувал девет години,
печалил Ѓорѓи печалил,
до триста овци, јаганца,
станал ми голем чорбаџи.

Еднаш се Ѓорѓи нажалил,
за своја стара мајчица,
за девет браќа убави,
и високите сараи.

Собрал си Ѓорѓи овците,
кинисал Ѓорѓи, пристигнал.
Кога ми дома пристигнал,
мајка пред порти седеше,
и за Ѓорѓија кукаше.

Ѓорги на мајка говори:
- Оф леле стара мајчице,
имаш ли конак за мене,
ноќеска да си преноќам,
па утре ќе си заминам.
Мајка го Ѓорѓи не позна,
и на Ѓорѓија говори:
- Оф леле синко делија,
имав конаци високи,
и дворои широки,
и девет сина убави,
десетти беше Ѓорѓија,
Ѓорѓи ми беше болничав.
Јас си на Бога погрешив,
Ѓоргија си го испадив.
Кога ми Ѓорѓи излезе,
луто ме мене проколна,
како ме Ѓорѓи проколна,
пуста ме клетва достаса.
Каде е сега Ѓорѓија,
да си го мајка прегрне,
мајкини гревои да прости,
белки ќе мајка да пукне?

Ѓорѓи на мајка говори:
- Јас сум ти мајко Ѓорѓија,
Ѓорѓија мајко, најгрозен,
најгрозен мајко, болничав!

Тогаш го мајка прегрна,
дробни си солзи пророна,
прегрна мајка, целувна,
и пукна мајка, од жалост.

(Gjorgji groznichav)

Imala majka, imala,
do devet sina ubavi,
desetti grozen Gjorgjija,
Gjorgija beshe bolnichav.

Majka na Gjorgji govori:
- Mani se Gjorgji od kukja,
da ne mi grdish dvoroi,
da ne mi rugash sinoi,
i visokite sarai.

Gjorgjija majka moleshe,
drobni si solzi roneshe:
- Of lele, stara majchice,
ne li sum ushte malechko?

Pusti patishta kje zgresham,
vo gora kje se izgubam,
dzveroi kje me izedat,
bez tebe male kje bidam.

Majka na Gjorgji govori:
- Mani se grozno glupavo,
mani se vekje od kukja,
vishe te majka ne saka.

Vide, ne vide, Gjorgjija,
deka go majka ne saka,
pak majka si ja zamoli:
- Daj mi gi male pljachkite,
krpeno i nekrpeno,
tatko mi shto mi gi kroil,
za ubav den i Veligden.

Majka mu pljachki isfrli,
Gjorgji od kukja izleze,
Koga mi Gjorgji izleze,
luto si majka prokolna:
- Of lele stara majchice,
koga od dvori kje izlezam,
crnata chuma da vleze,
sarai da ti pobuta,
dvoroi da ti zapusti,
sinoi da ti potepa,
sama ti majche da ostanesh
i za Gjorgjija da kukash!

Shetal si Gjorgji po gori,
po gori i po planini,
slegnal si dolu selata,
cenil se Gjorgji ovcharche.

Sluguval devet godini,
pechalil Gjorgji pechalil,
do trista ovci, jaganca,
stanal mi golem chorbadzhi.

Ednash se Gjorgji nazhalil,
za svoja stara majchica,
za devet brakja ubavi,
i visokite sarai.

Sobral si Gjorgji ovcite,
kinisal Gjorgji, pristignal.
Koga mi doma pristignal,
majka pred porti sedeshe,
i za Gjorgjija kukashe.

Gjorgi na majka govori:
- Of lele stara majchice,
imash li konak za mene,
nokjeska da si prenokjam,
pa utre kje si zaminam.
Majka go Gjorgji ne pozna,
i na Gjorgjija govori:
- Of lele sinko delija,
imav konaci visoki,
i dvoroi shiroki,
i devet sina ubavi,
desetti beshe Gjorgjija,
Gjorgji mi beshe bolnichav.
Jas si na Boga pogreshiv,
Gjorgija si go ispadiv.
Koga mi Gjorgji izleze,
luto me mene prokolna,
kako me Gjorgji prokolna,
pusta me kletva dostasa.
Kade e sega Gjorgjija,
da si go majka pregrne,
majkini grevoi da prosti,
belki kje majka da pukne?

Gjorgji na majka govori:
- Jas sum ti majko Gjorgjija,
Gjorgjija majko, najgrozen,
najgrozen majko, bolnichav!

Togash go majka pregrna,
drobni si solzi prorona,
pregrna majka, celuvna,
i pukna majka, od zhalost.

(Gorgi groznicav)

Imala majka, imala,
do devet sina ubavi,
desetti grozen Gorgija,
Gorgija bese bolnicav.

Majka na Gorgi govori:
- Mani se Gorgi od kuka,
da ne mi grdis dvoroi,
da ne mi rugas sinoi,
i visokite sarai.

Gorgija majka molese,
drobni si solzi ronese:
- Of lele, stara majcice,
ne li sum uste malecko?

Pusti patista ke zgresam,
vo gora ke se izgubam,
zveroi ke me izedat,
bez tebe male ke bidam.

Majka na Gorgi govori:
- Mani se grozno glupavo,
mani se veke od kuka,
vise te majka ne saka.

Vide, ne vide, Gorgija,
deka go majka ne saka,
pak majka si ja zamoli:
- Daj mi gi male plackite,
krpeno i nekrpeno,
tatko mi sto mi gi kroil,
za ubav den i Veligden.

Majka mu placki isfrli,
Gorgi od kuka izleze,
Koga mi Gorgi izleze,
luto si majka prokolna:
- Of lele stara majcice,
koga od dvori ke izlezam,
crnata cuma da vleze,
sarai da ti pobuta,
dvoroi da ti zapusti,
sinoi da ti potepa,
sama ti majce da ostanes
i za Gorgija da kukas!

Setal si Gorgi po gori,
po gori i po planini,
slegnal si dolu selata,
cenil se Gorgi ovcarce.

Sluguval devet godini,
pecalil Gorgi pecalil,
do trista ovci, jaganca,
stanal mi golem corbadji.

Ednas se Gorgi nazalil,
za svoja stara majcica,
za devet braka ubavi,
i visokite sarai.

Sobral si Gorgi ovcite,
kinisal Gorgi, pristignal.
Koga mi doma pristignal,
majka pred porti sedese,
i za Gorgija kukase.

Gorgi na majka govori:
- Of lele stara majcice,
imas li konak za mene,
nokeska da si prenokam,
pa utre ke si zaminam.
Majka go Gorgi ne pozna,
i na Gorgija govori:
- Of lele sinko delija,
imav konaci visoki,
i dvoroi siroki,
i devet sina ubavi,
desetti bese Gorgija,
Gorgi mi bese bolnicav.
Jas si na Boga pogresiv,
Gorgija si go ispadiv.
Koga mi Gorgi izleze,
luto me mene prokolna,
kako me Gorgi prokolna,
pusta me kletva dostasa.
Kade e sega Gorgija,
da si go majka pregrne,
majkini grevoi da prosti,
belki ke majka da pukne?

Gorgi na majka govori:
- Jas sum ti majko Gorgija,
Gorgija majko, najgrozen,
najgrozen majko, bolnicav!

Togas go majka pregrna,
drobni si solzi prorona,
pregrna majka, celuvna,
i pukna majka, od zalost.

A mother had,
she had nine sons,
the tenth was ugly Gorgi,
Gorgi was ailing.

Mother said to Gorgi:
- Go away, Gorgi, out of this house,
that you don't spoil the yard,
that you don't disgrace my sons
and the beautiful manor.

Gorgi pledged his mother,
his tears running down:
- Oh, old dear mother,
am I not still too small?

I will roam about on lonely paths,
I'll get lost in the woods,
the wild beasts will eat me,
without you, mother, what can I do?

The mother spoke to Gorgi:
- Be off, you ugly fool,
get out of the house.
Realize that mother doesn't want you.

Gorgi understood,
that his mother didn't want him any more,
but he begged his mother:
- Give me, mother, the clothes,
mended or unmended,
which father has tailored for me,
for the holidays and Easter.

The mother threw his clothes after him.
Gorgi left the house.
When he left it,
he cursed his mother bitterly:
- Oh, old dear mother,
as now I leave the yard,
the black plague shall come,
it shall rock the manor,
it shall devastate the yard
and drown your sons.
Alone you shall remain,
lamenting for Gorgi.

Gorgi roamed through the woods,
through the woods and the mountains.
He went down into the villages
and offered himself as sheperd boy.

He served nine years,
and Gorgi earned a lot.
More than threehundred sheep with lambs,
he became a real landlord.

One day Gorgi felt grieve
for his old mother
and his nine beautiful brothers
and the luxurious manor.

Gorgi gathered his sheep,
Gorgi started and he arrived.
When he arrived at home,
his mother sat at the gates
and cried for Gorgi.

Gorgi spoke to his mother:
- Oh, dear old mother,
do you have a dwelling for me,
so I can spend this night here,
until I go further tomorrow?
The mother didn't recognize Gorgi
and said to Gorgi:
- Oh, you young horseman,
I had a lot of rooms,
and vast yards
and nine beautiful sons,
the tenth was Gorgi,
Gorgi was ailing.
I sinned in the face of God,
I drew Gorgi out of the house.
When Gorgi left,
he cursed me bitterly.
Where is Gorgi now,
so he could hug his mother,
have mercy with her sins,
so that she could die with remorse?

Gorgi said to his mother:
- I am, mother, your Gorgi,
the most ugly,
most ugly, mother,
and ailing.

Then he hugged his mother,
his tears running down,
hugged her, kissed her,
and his mother died with remorse.

Eine Mutter hatte,
sie hatte neun Söhne,
der zehnte war der hässliche Gorgi,
Gorgi war kränklich.

Die Mutter sprach zu Gorgi:
- Verschwinde, Gorgi, aus dem Haus,
dass Du nicht den Hof verunstaltest,
dass Du nicht meine Söhne beschämst,
und das prächtige Anwesen.

Gorgi flehte die Mutter an,
unter Tränen:
- Ach, altes Mütterchen,
bin ich denn nicht noch zu klein?

Auf verlassenen Wegen werde ich umherirren,
im Wald werde ich mich verirren,
die wilden Tiere werden mich fressen,
ohne Dich, Mutter, was will ich da?

Die Mutter sprach zu Gorgi:,
- Verschwinde, hässlicher Dummkopf,
verschwinde schon aus dem Haus,
sieh doch, dass die Mutter dich nicht will.

Gorgi musste einsehen,
dass die Mutter ihn nicht mehr wollte,
aber er bat seine Mutter:
- Gib mir, Mutter, Kleider,
geflickt oder ungeflickt,
die der Vater mir geschneidert hat,
für die Feiertage und Ostern.

Die Mutter warf ihm die Kleider hinterher.
Gorgi ging aus dem Haus.
Als Gorgi aus dem Haus ging,
verfluchte er seine Mutter bitter:
- Ach, altes Mütterchen,
da ich den Hof jetzt verlasse,
soll die schwarze Pest hereinbrechen,
das Anwesen soll sie dir erschüttern,
den Hof soll sie dir verwüsten,
die Söhne soll sie dir ertränken.
Alleine sollst du zurückbleiben, Mutter,
und um Gorgi jammern.

Gorgi wanderte durch die Wälder,
die Wälder und die Berge,
er ging hinunter in die Dörfer
und verdingte sich als Hütejunge.

Er diente neun Jahre,
und Gorgi verdiente und verdiente,
über dreihundert Schafe mit Lämmern,
er war ein gemachter Mann.

Eines Tages trauerte Gorgi
seiner alten Mutter nach,
und seinen neun hübschen Brüdern,
und dem prächtigen Anwesen.

Gorgi trieb seine Schafe zusammen,
Gorgi brach auf und er kam an.
Als er zuhause ankam,
saß die Mutter vor dem Tor
und jammerte nach Gorgi.

Gorgi sprach zur Mutter:
- Ach, altes Mütterchen,
hast Du eine Bleibe für mich,
dass ich heute Nacht übernachten kann,
bis ich morgen weiterreise?
Die Mutter erkannte Gorgi nicht
und sprach zu Gorgi:
- Ach, du junger Reitersmann,
ich hatte viele Zimmer
und einen großen Hof
und neun schöne Söhne,
der zehnte war Gorgi.
Gorgi war kränklich.
Ich versündigte mich vor Gott,
ich verstieß Gorgi.
Als Gorgi wegging,
belegte er mich mit einem bitteren Fluch.
Wo ist Gorgi jetzt,
damit er seine Mutter umarme,
die Sünden der Mutter verzeiht,
damit sie mit Reue sterben kann?

Gorgi sprach zur Mutter:
- Ich bin, Mutter, dein Gorgi,
der überaus hässliche,
überaus hässlich, Mutter,
und kränklich.

Dann umarmte er seine Mutter,
unter Tränen,
umarmte sie, küsste sie,
und die Mutter starb mit Reue.