Тажна Калинка седеше

Тажна Калинка седеше,
сама себе си зборвеше:
- „Мили боже ти чудесен,
и јас сум била девојка“.

И јас сум била девојка
н' овој бели свет лажовен.
Ме грееше јасно сонце,
од високо, од далеку.

Јас си имав верно либе
нег'ва мајка не ме сака.
Нег'ва мајка не ме сака
и мој татко не ме дава.

Јас си зедов бели ѓумој
бели ѓумој во рацете.
Си поминав кај Ивана,
видов голем калабалак.

Кога Иван ме здогледа,
си извади остро ноже.
Си извади остро ноже,
си забоди право в срце.

Си оставив бели ѓумој,
бели ѓумој на земјата.
Се наведнав над Ивана
видов, видов, крвој видов.

Та си зедов остро ноже,
остро ноже во рацете.
Си забодив својто срце,
мртва паднав до Ивана.

Мртва падна, проговара:
- „Бели свет нека разбери,
две срца кој што се љубат
и мртви ќе се прегрнат“.

Tazhna Kalinka sedeshe,
sama sebe si zborveshe:
- „Mili bozhe ti chudesen,
i jas sum bila devojka“.

I jas sum bila devojka
n' ovoj beli svet lazhoven.
Me greeshe jasno sonce,
od visoko, od daleku.

Jas si imav verno libe
neg'va majka ne me saka.
Neg'va majka ne me saka
i moj tatko ne me dava.

Jas si zedov beli gjumoj
beli gjumoj vo racete.
Si pominav kaj Ivana,
vidov golem kalabalak.

Koga Ivan me zdogleda,
si izvadi ostro nozhe.
Si izvadi ostro nozhe,
si zabodi pravo v srce.

Si ostaviv beli gjumoj,
beli gjumoj na zemjata.
Se navednav nad Ivana
vidov, vidov, krvoj vidov.

Ta si zedov ostro nozhe,
ostro nozhe vo racete.
Si zabodiv svojto srce,
mrtva padnav do Ivana.

Mrtva padna, progovara:
- „Beli svet neka razberi,
dve srca koj shto se ljubat
i mrtvi kje se pregrnat“.

Tazna Kalinka sedese,
sama sebe si zborvese:
- „Mili boze ti cudesen,
i jas sum bila devojka“.

I jas sum bila devojka
n' ovoj beli svet lazoven.
Me greese jasno sonce,
od visoko, od daleku.

Jas si imav verno libe
neg'va majka ne me saka.
Neg'va majka ne me saka
i moj tatko ne me dava.

Jas si zedov beli gumoj
beli gumoj vo racete.
Si pominav kaj Ivana,
vidov golem kalabalak.

Koga Ivan me zdogleda,
si izvadi ostro noze.
Si izvadi ostro noze,
si zabodi pravo v srce.

Si ostaviv beli gumoj,
beli gumoj na zemjata.
Se navednav nad Ivana
vidov, vidov, krvoj vidov.

Ta si zedov ostro noze,
ostro noze vo racete.
Si zabodiv svojto srce,
mrtva padnav do Ivana.

Mrtva padna, progovara:
- „Beli svet neka razberi,
dve srca koj sto se lubat
i mrtvi ke se pregrnat“.

Kalinka was sitting sad,
talking to herself:
- "Dear God, you wonderful,
I was also a girl".

I was also a girl
on this white deceiving world.
The bright Sun was warming me,
from high, from far away.

I had my faithful love
his mother didn't want me.
His mother didn't want me
my father didn't give me.

So I took white canisters,
white canisters in my hands.
I went to Ivan's
where I saw a big crowd.

When Ivan saw me
he took a sharp knife.
He took a sharp knife
and stabbed himself in the heart.

I left my white canisters,
my white canisters on the ground.
I bent over Ivan
I saw, I saw, blood I saw.

So I took the sharp knife,
the sharp knife in my hands.
I stabbed it in my heart
and fell down dead next to Ivan.

She fell down dead, speaking:
- "May the white world understand,
two hearts that love each other
will embrace each other even if they are dead".