Јана мома

Јана лична самовила,
бело лице си покрила,
бело лице си покрила,
сини очи насолзила.

На небо ѕвезди килим ткаеа,
на душа ѝ тага плетеа,
оти Јана мома спремаа
другому да ја даваат.

Само една желба голема,
стиска срце како карпа мермерна,
да го види либето што го милува.
Сите солзи што ги пророни,
да се сторат бели птици, гулаби,
да му кажат: - „Мома е Јана убава“.

Јана лична самовила,
болна лежи во постела,
гради бели милува,
гледа слика Стојанова.

На небо ѕвезди килим ткаеа,
на душа ѝ тага плетеа,
оти Јана мома спремаа
другому да ја даваат.

Само една желба голема,
стиска срце како карпа мермерна,
да го види либето што го милува.
Сите солзи што ги пророни,
да се сторат бели птици, гулаби,
да му кажат: - „Мома е Јана убава“.
Да му кажат: - „По него Јана умира“.

Jana lichna samovila,
belo lice si pokrila,
belo lice si pokrila,
sini ochi nasolzila.

Na nebo dzvezdi kilim tkaea,
na dusha ì taga pletea,
oti Jana moma spremaa
drugomu da ja davaat.

Samo edna zhelba golema,
stiska srce kako karpa mermerna,
da go vidi libeto shto go miluva.
Site solzi shto gi proroni,
da se storat beli ptici, gulabi,
da mu kazhat: - „Moma e Jana ubava“.

Jana lichna samovila,
bolna lezhi vo postela,
gradi beli miluva,
gleda slika Stojanova.

Na nebo dzvezdi kilim tkaea,
na dusha ì taga pletea,
oti Jana moma spremaa
drugomu da ja davaat.

Samo edna zhelba golema,
stiska srce kako karpa mermerna,
da go vidi libeto shto go miluva.
Site solzi shto gi proroni,
da se storat beli ptici, gulabi,
da mu kazhat: - „Moma e Jana ubava“.
Da mu kazhat: - „Po nego Jana umira“.

Jana licna samovila,
belo lice si pokrila,
belo lice si pokrila,
sini oci nasolzila.

Na nebo zvezdi kilim tkaea,
na dusa i taga pletea,
oti Jana moma spremaa
drugomu da ja davaat.

Samo edna zelba golema,
stiska srce kako karpa mermerna,
da go vidi libeto sto go miluva.
Site solzi sto gi proroni,
da se storat beli ptici, gulabi,
da mu kazat: - „Moma e Jana ubava“.

Jana licna samovila,
bolna lezi vo postela,
gradi beli miluva,
gleda slika Stojanova.

Na nebo zvezdi kilim tkaea,
na dusa i taga pletea,
oti Jana moma spremaa
drugomu da ja davaat.

Samo edna zelba golema,
stiska srce kako karpa mermerna,
da go vidi libeto sto go miluva.
Site solzi sto gi proroni,
da se storat beli ptici, gulabi,
da mu kazat: - „Moma e Jana ubava“.
Da mu kazat: - „Po nego Jana umira“.